Իջևան համայնքի Բերքաբեր գյուղի բնակիչները ստորագրահավաք էին կազմակերպել, որով դիմել էին վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին, պահանջելով իրենց գյուղին վերադարձնել Բերքաբերին պատկանող Ջողազի ջրամբարի ձախ ափի 900 հեկտար հողերը, որոնք շուրջ 30 տարի Ադրբեջանի վերահսկողության տակ են։ Բերքաբերից տեղեկացա, որ այդ ստորագրահավաքը նախաձեռնել է Բերքաբերից սերված պահեստազորի գնդապետ Արայիկ Մադաթյանը։ Բերքաբերի վարչական ղեկավար Տիգրան Հարությունյանին հարցրի, թե ինչ եղավ ստորագրահավաքի ճակատագիրը։ Նա ասաց, որ ինքը տեղյակ չէ ստորագրահավաքի ճակատագրից։

Բայց իմ ծնունդն այս աշխարհում դժվար եղավ անասելի: Բայց իմ ծնունդն այս աշխարհում հրաշք եղավ...

Վերջին շաբաթվա ընթացքում համացանցում ակտիվացել են հակառուսական տարրերը։ Այդ ակտիվացումը կապված է Կուրսկի մարզում ուկրաինական, իսկ իրականում Հավաքական Արևմուտքի կազմակերպած հարձակում-ներխուժմամբ։

ՈՒկրաինական բանակի հարձակումը ՌԴ Կուրսկի մարզում անսպասելի և անկանխատեսելի էր բոլորի համար: Սակայն խնդիրը ոչ թե անսպասելիության և անկանխատեսելիության մեջ է, այլ ռուս-ուկրաինական պատերազմի հետագա ընթացքի և հնարավոր հետևանքների գլոբալ ազդեցության մասին է...

Անկախության տարիներին դու այն քչերից էիր, որ մնացիր անկախ ու մաս չկազմեցիր իշխանավորների շքախմբին: Դու ինքդ էիր իշխանը՝ հպարտ, ինքնասածի, ինքնավայել...

Araratnews.am կայքում օգոստոսի 14-ին հրապարակված «Հայ եկեղեցու սպասավոր Վահրամ սարկավագ Կարապետյանը քաղաքացուն հայհոյում է ու սպառնում կտրել ականջները» վերնագրով հոդվածի առնչությամբ հարկ ենք համարում պարզաբանել, որ հիշատակված անձը ձեռնադրյալ եկեղեցական չէ և որևէ եկեղեցում հոգևոր ծառայության կոչված չէ։

Երբ ես իմ Հողում, իմ Հայրենիքում էի, ամեն ինչ լուծելի ու հաղթահարելի էր թվում, որովհետև այն հողը, որի վրա ոտքդ ես դնում, հաղորդում է այդ ինքնավստահությունը, ինքնահարգանքը, անպարտելիության զգացողությունը:

Նայում եմ Կուրսկի շրջանում վերջին օրերի քարտեզները ու ակամայից հիշեցի 44-օրյա պատերազմը։

Կար ժամանակ, երբ զանգվածային լրատվության հիմնական միջոցը տպագիր մամուլն էր: Թերթը:

Հայաստանում որոշ տկարամիտներ 30 տարի արտասվում են, թե բա՝ մենք փոքր ենք, մենք թույլ ենք Թուրքիայի դեմ և այլն։